Biblioteka Publiczna

Romans Teresy Hennert

Autor: Nałkowska, Zofia

   Notka biograficzna  

Powieść, będąca jednym z najwybitniejszych dokonań prozatorskich pierwszych lat II Rzeczypospolitej, ukazuje dzieje romansu, krótkiego i burzliwego, zakończonego zabójstwem kochanki i samobójstwem kochanka. Doskonale podchwycone realia obyczajowe, poparte psychologicznymi obserwacjami, składają się na pejzaż życia polskiego tamtych czasów.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Nałkowska, Zofia

Polska pisarka, publicystka i dramatopisarka, posłanka do Krajowej Rady Narodowej oraz na Sejm Ustawodawczy i Sejm PRL I kadencji, członek Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w 1949 roku. Ukończyła pensję w Warszawie. Studiowała historię, geografię, ekonomię i językoznawstwo na tajnym Uniwersytecie Latającym. Działaczka organizacji kobiecych. Od 1933 członkini Polskiej Akademii Literatury, działaczka PEN Clubu i ZZLP, Towarzystwa Opieki nad Więźniami Patronat, współzałożycielka i członkini grupy literackiej Przedmieście 1933–1937. W latach 1939–1944 współdziałała [>>] z podziemiem kulturalnym. W latach 1945–1947 posłanka do Krajowej Rady Narodowej, w latach 1947–1952 posłanka do Sejmu Ustawodawczego bezpartyjna, działaczka Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce Oddział �?ódzki, redaktorka tygodnika Kuźnica. Zadebiutowała w 1898 na łamach Przeglądu Tygodniowego jako poetka. W 1906 ogłosiła powieść Kobiety. Nałkowska debiutowała jako poetka, mając 14 lat w Przeglądzie Tygodniowym z 1898 wierszem Pamiętam. Wiersze swoje zamieszczała w warszawskich czasopismach, m.in. w modernistycznej Chimerze. Szybko jednak porzuciła poezję dla prozy. Jej debiut prozatorski przypada na rok 1904, kiedy to ukazuje się jej powieść Lodowe pola pierwsza z trylogii Kobiety drukowana w Prawdzie. Od połowy pierwszej dekady XX wieku publikowała swoje powieści – Kobiety, Książę. Ich tematyka była silnie związana z nurtem młodopolskim – było to najczęściej teoretyzowanie na tematy niemające bliższych związków z rzeczywistym życiem. Z czasem jednak autorka zaczęła coraz większą wagę przywiązywać do strony psychologicznej człowieka, do ludzkich uczuć w różnych sytuacjach życiowych. Momentem zwrotnym w twórczości pisarki był czas I wojny światowej. Szczególne dążenie do poznania psychiki ludzkiej ujawniła Nałkowska w Charakterach – cyklu szkiców, które kontynuowane były przez wiele lat – pierwsze ukazały się w 1922, kolejne – w 1948. Autorka została nagrodzona wieloma wyróżnieniami. Za swoje najsłynniejsze dzieło okresu międzywojennego – Granicę główny bohater: Zenon Ziembiewicz – otrzymała w 1935 Państwową Nagrodę Literacką. Powtórnie przyznano jej tę nagrodę w 1953. Otrzymała też Złoty Wawrzyn Akademicki Polskiej Akademii Literatury. Została pochowana w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Decyzją Międzynarodowej Unii Astronomicznej jeden z kraterów na Wenus został nazwany Nałkowska, a w Lublinie na Wrotkowie upamiętniono jej nazwisko w nazwie spółdzielni mieszkaniowej Spółdzielnia Mieszkaniowa im. Wacława i Zofii Nałkowskich, w nazwie osiedla mieszkaniowego Osiedle Nałkowskich i ulicy ul. Nałkowskich. W nazwie innej ulicy w tej samej dzielnicy upamiętniono jej ważne dzieło Medaliony ul. Medalionów. W różnych miastach i wsiach Polski znajdują się ulice nazwane jej imieniem i nazwiskiem. W Wołominie pod Warszawą znajduje się Muzeum im. Zofii i Wacława Nałkowskich.

Źródło: https://lubimyczytac.pl/autor/23797/zofia-nalkowska

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: