Biblioteka Publiczna

The Inevitable End [Dokument dźwiękowy]

Znani z “popu wielokrotnego użytku" Torbjorn i Svein, wikingowie muzyki elektronicznej, przywiezli z zimnej Skandynawii chłód arktyki z mroźnym powietrzem i depresją. Ze swoją ostrość fiordów, słyszalną ciemnością i opadami śniegu Skull, You Know I Have To Go, Coup De Grace oraz Compulsion kipią klimatem. W szególności utwór Skull, wytrwany jak dobre wino, wymagający uwagi, który od samego początku nadaje

rytm całej płycie. Budzi lekkie skojarzenia z klimatycznym Nightcall. Pozostałe trzy, to mieszanka nieskazitelnego piękna, muzycznej delikatności, i niekończącego się polarnego dnia. Gdzie smutek przeradza się w zachwyt.Miłośnicy albumu Do It Again rozpłyną się pewnie przy nowej wersji Monumental, który teraz dostał pazura i jest nawet lepszy od orginału. Smutne jest to, że sama Robyn użyczyła swojego wokalu tylko w jednym nowym kawałku Rong. Smutne, bo wokalnie jest odrobinę irytujący, ale za to linia melodyczna jest niesamowita. Idealnie ścieli łóżko przed Here She Comes Again. Kładzie nas w muzycznej pościeli i pozwala utonąć w ramionach, szepcząc do ucha wszystkie ciekawe dzwięki. To Taka Royskopp’owa interpretacja Enigmy. Budząca pozytwyne emocje od pierwszych sekund.Running To The Sea oraz I Had This Thing, to zorza polarna i Golfsztrom płyty. Ociepla i rozjaśnia. Ten drugi, jest predendentem do miana “najlepszy z płyty". Jest tu wszystko, czego potrzebuje kawałek by odnieść komercyjny sukces. Ciepło otulającego beat’u, elektorniczne promienie słońca i z automatu wpadający w ucho wokal. Dokładnie na takiej samej zasadzie działa Running To The Sea - singlowy utwór z udziałem Susanne Sundfor, która użyczyła swojego przyjmnie mroźnego głosu. Wystarczajcy powód, by kupić płyte. Do tego grona silnie rozświetlających płytę, można również zaliczyć Save Me.Swoistym lodowcem albumu jest Sordid Affair i Thank You, lekko topniejące w uszach. Ten drugi, przy pierwszym podejściu, wita nas chłodem, ale im dalej w głąb tym przyjemniejszy się staje w odbiorze. Z czasem powoli uzależniająć. Jedynie Sordid Affair, do którego nadal nie jestem przekonany, budzi mieszane uczucia. Co wcale nie oznacza, że jest zły. Całośc wciąga. Wibruje w głowie, pobudza, krystalizuje się w podświadomości, by dawać o sobie znać. Chce się wracać, chce się słuchać, chce się chłonąć każdy dzwięk. A myśl nasuwa pytanie: Czyżby to była ich najlepsza płyta? (Opis pochodzi z www.somusic.pl).

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)