STATYSTYKI
Logowań: 3083569
W tym dziś: 0
Zamówienia: 58
Rezerwacje: 5141
Komentarze: 3061
Przypisany awatar: 2132
Wysłanych SMSów: 2702
Karty z QRCode: 12525
Wypożyczenia z e-platformy
e-booki: 20230
e-audiobooki: 1718
e-prasa: 3898
Schowki (łącznie): 89644
Największy schowek: 7531
Korzystających z nich: 8074
Aplikacja moblina
e-Biblioteka MATEUSZ
Logowań na konto: 40149
Prolongat pozycji: 10307
Przeszukań po kodzie: 494
KOMENTARZE DOPISANE PRZEZ: Luiza
Luiza | Dotyczy: Ołówek Porażająca... Gorzki opis olbrzymiego cierpienia spowodowanego chorobą i opuszczeniem, mimo iż najbliżsi są niedaleko. Brak zrozumienia, niekompetencja lekarzy i opiekunów, zniecierpliwienie innych, coraz trudniejsza, a z czasem prawie niemożliwa komunikacja z otoczeniem. Bunt, rozpacz, nadzieja, ogromna miłość, przyjaźń, wiara, huśtawki uczuć, walka fizyczna i emocjonalna. Strasznie trudno było mi czytać, a jednocześnie trudno się oderwać, póki nie poznałam całej historii pani Katarzyny. Po zamknięciu książki sięgnęłam po informacje w Internecie.
|
Luiza | Dotyczy: Dziki łabędź i inne baśnie Przewrotna, gorzka, zarazem liryczna, zaskakująca wersja znanych baśni. Autor uwspółcześnił je, przesunął akcent interpretacji, sprawdził alternatywny tok wydarzeń. Zagłębił się w psychikę i wrażliwość bohaterów, którzy w tych opowieściach okazali się bardziej ludzcy, niewyidealizowani, słabsi (lub silniejsi - kwestia oceny). Tu również dobro musi walczyć ze złem, ale owo zło często tkwi w człowieku, nie atakuje z zewnątrz.
|
Luiza | Dotyczy: Feblik Sentymentalna, z akapitami ocierającymi się o patos, pełna optymizmu, pięknej miłości, czułości, dobroci, życzliwości, idealizująca człowieka jako takiego. A kiedy pojawia się w tym ciepłym, miłym świecie jakieś pęknięcie, gdy słychać zgrzyt, czyli zgorzknienie, złość, nienawiść, podłość, to nie dotyczą one bohaterów z familii Borejków, tylko tych "z zewnątrz". I nic to, że takie ujęcie sprawia, iż główni bohaterowie, ukochani od lat, są tacy... odrealnieni. Właśnie dlatego tym bardziej są mi bliscy. Pozwalają wierzyć w istnienie ideałów, które sami uosabiają - przecież skoro coś istnieje w książce, to... jest prawdziwe (czyż nie tak rozumujemy my, mole książkowe?). A żeby nie było tak wzniośle i cukierkowo, wszystko przeniknięte jest humorem, ironią i autodystansem bohaterów. "Feblik" będzie jedną z tych części Jeżycjady, które lubię bardzo. |
Luiza | Dotyczy: Siostra Opowieść o Kopciuszku z epoki wiktoriańskiej. Nie lubuję się w takich historyjkach, ale ta wciągnęła mnie detalami przybliżającymi tęże epokę - i właśnie za te akapity pełne londyńskiej mgły, nędzy, żebraków, złodziei, sierot, anonsów prasowych, witryn z koronkami, dorożek uznałam tę powieść za wartą uwagi i polecenia. Przez cały dzień nie było mnie w domu... przemierzałam XIX-wieczny Londyn polecam ten klimat (choć raczej paniom, panowie pewnie byliby znudzeni |
Luiza | Dotyczy: Księga rzeczy utraconych Jedna wielka metafora, za którą kryje się ludzkie życie. Wiele tu zła w różnych (szpetnych i okrutnych) postaciach, ale też wyraźne podkreślenie, że człowiek ma wolną wolę i jako pan siebie samego dokonuje wyborów, decyduje o tym, czy zło dokona w nim spustoszenia, czy zostanie obnażone i odepchnięte. |
Luiza | Dotyczy: Gupi muzg [!] : w co tak naprawdę pogrywa twoja głowa? Popularyzowanie wiedzy naukowej to prawdziwa sztuka. Przekazać fakty tak, żeby nie było nudno i trudno wytłumaczyć klarownie i przystępnie ukazać powiązania między działaniem mózgu a konkretnymi czynnościami jego posiadacza sprawić przy tym, żeby czytelnik r tał w głos - potrafił to zrobić dr Dean Burnett. Dlaczego człowiek zmyśla część swoich wspomnień? Dlaczego bywa przesądny? Dlaczego jest skłonny spełniać cudze prośby, nawet gdy nie ma na to ochoty? Dlaczego się boi? Dlaczego po solidnym kielichu plączą się nogi i szwankuje pamięć? Jak zwiększyć moc mózgu i dlaczego np. nie poprzez NLP? Dlaczego bywamy wredni dla innych? - Część tych zagadnień (to tylko niektóre z opisanych w tej książce) nie jest mi obca, ale warto przypominać sobie to, czego się kiedyś dowiedzieliśmy, utrwalać i pogłębiać. Polecam "Gupi muzg". |
Luiza | Dotyczy: Eskorta Przejmująca. I na pewno nie jest "zabawna", jak głosi opis. Jest w niej tragizm, smutek, strach, opuszczenie, samotność, rezygnacja, okrucieństwo natury, ale płonie w niej także miłość i poświęcenie, wiara w dobro, siła woli. Są fragmenty pełne liryzmu i akapity o "prozie" ludzkich potrzeb. Żart, ironia, sarkazm, drwina są tu dla czytelnika osłoną przed smutkiem, który jednak w "Eskorcie" przeważa. Polecam. |
Luiza | Dotyczy: Saga Sigrun Długo mi się czytało tę powieść. Uważam, że początek... właściwie nie tylko początek - co najmniej do połowy zbyt wiele było rozwlekłych fragmentów. Lubię opisy, lubię akapity refleksyjne, plastyczne, lubię "patrzeć" na krajobrazy przyrody i ludzkiej duszy. Niech już będą nawet te drobiazgowe opisy biżuterii. Ale tutaj zbyt wiele było powtórzeń: rozumiem, że tak właśnie wyglądało życie Sigrun i Regina, że jego wyprawy i jej oczekiwanie na powrót ukochanego męża, że jej tęsknota, że namiętne spotkania ciał, że jej lęk o niego i potem też o dzieci, że podarki z wypraw, ale... zaczęło mnie to wreszcie nużyć. Dopiero w drugiej połowie wydarzenia nabrały żywszego tempa i pojawiły się nowe treści. I jeszcze to wyidealizowanie głównych bohaterów. Ładne to, owszem, ale zanadto sielankowo wygląda w takiej okrutnej i zimnej rzeczywistości ludzi Północy. Za cenne natomiast uważam szczegóły dotyczące codziennego życia wikingów, ich wierzeń, mitologii, obyczajów. Jestem pełna uznania i wdzięczności autorce za przypisy, dzięki którym poznałam znaczenie słownictwa i detali dotyczących właśnie owych obyczajów i wierzeń. Coraz rzadziej dzisiaj pojawiają się takie przypisy w książkach (a potem się niektórzy dziwują, że młodzież nie chce czytać - jak ma znaleźć przyjemność w lekturze, skoro części tekstu nie rozumie?).
|
Luiza | Dotyczy: Rok biblijnego życia Autor opowiada tu o swoim eksperymencie: postanowił przez rok prowadzić życie zgodnie z Biblią, pojmując dosłownie zawarte w niej reguły (oczywiście nie wszystkie choć "ukamienował" człowieka - przezabawna scena). Nie, żebym pochwalała postawę Jacobsa (jego motywacja była płytka), ale zaimponowała mi jego szczerość w opisywaniu poszczególnych doświadczeń. I zrobiły na mnie wrażenie skutki jego zaangażowania, które z czasem zyskały głębszy i zaskakujący wymiar. Nie chcę pisać wprost, bo może sięgniecie po tę lekturę, ale muszę dodać jeszcze to: mam wrażenie, że Jacobs przestraszył się tych skutków. Bo okazało się, że szczere zaangażowanie (w tym przypadku: poszukiwanie Boga - choć właściwie tutaj był to efekt uboczny, że tak to ujmę) owocuje i może zmienić naszą rzeczywistość. Szkoda, że eksperymentator się wycofał (tzn. zakończył po roku swoją próbę życia według biblijnych zasad) wtedy, gdy naprawdę coś się zaczęło dziać, bo teraz mogło być jeszcze ciekawiej.
|
Luiza | Dotyczy: Sekrety Mnichów czyli sprawdzone przepisy na szczęśliwe życie Dzięki tej książce byłam świadkiem rozmowy dwóch doświadczonych, mądrych mężczyzn, którzy zwracają uwagę na to, co jest naprawdę istotne. Ze spokojem i humorem opowiadają o różnych sytuacjach ze swojego życia. Nie jest to długa rozmowa i nie porusza dogłębnie poszczególnych tematów, ale przypomina o tym, że - jak powiedział św. Augustyn - "Jeśli Bóg jest na pierwszym miejscu, to wszystko jest na właściwym miejscu". Warto włączyć się w ten dialog |
Luiza | Dotyczy: Filary Ziemi Barwne średniowiecze: wielkie dzięki odkryciom i dokonaniom ludzi, potężne dzięki prostej wierze i mądrości, ale też okrutne, brudne, cuchnące, bezbronne i bezlitosne. Każdy z bohaterów zasługuje na oddzielną charakterystykę, a materiału do niej nie zabraknie. Powieść, która pochłonęła mnie szybciej i pełniej niż ja ją. Fabuła wciągająca i choć czasami przewidywalna, to opowiedziana takim językiem, że wcale nie ma się ochoty jej przewidywać, tylko chce się jej poddać i w napięciu płynąć jej wartkim nurtem. Bardzo, bardzo polecam! |
Luiza | Dotyczy: Opowieści przy kawie Rzeczywiście do poczytania przy kawie. Historie kilkorga bohaterów przedstawione są niemal tak, jakbyśmy z nimi (tymi bohaterami) plotkowali sobie przy kawiarnianym stoliku albo w zaciszu domowej kuchni. Podane lekko, dowcipnie i błyskotliwie, choć tematyka wcale lekka nie jest. Samo życie. Podobały mi się te opowieści. |
Luiza | Dotyczy: Dziewczyna na Times Square Nie spodziewałam się, że będzie to TAKA powieść. Kilkanaście pierwszych stron nie zrobiło na mnie wrażenia, ale że książka jest naprawdę dobrze napisana, dałam jej szansę. A potem się zaczęło... Trudno było ją odłożyć, tonęłam w lekturze w każdej choćby najkrótszej wolnej chwili, wciąż myślałam o tym, co już przeczytałam i co też jeszcze mnie czeka. Główna bohaterka, Lily, jest tak doskonale psychologicznie skonstruowana, że mam wrażenie, iż mogę do niej zadzwonić i zapytać, co u niej słychać, bo wiem o niej wszystko i dobrze się znamy, rozumiemy itd. Akcja trzyma w napięciu nieustannie, ale nie tylko to jest mocną stroną tej powieści. Napotykałam tu zdania, które nagle, bez ostrzeżenia, wbijały szpilkę w mózg i trzeba się było na jakiś czas zatrzymać, żeby znowu móc zacząć oddychać. To takie tamy dla biegu wydarzeń, które przydają książce wartości, bo każą się zastanowić nad sprawami uniwersalnymi, a nie tylko nad tym, kto kogo i dlaczego. I nie jest to powieść tylko dla kobiet ani żadne czytadło dla zabicia czasu. Polecam każdemu. |
Luiza | Dotyczy: Nie pozwól mi odejść Głęboka, mądra, wzruszająca. Wiem, że to brzmi banalnie. Tak już jest z niektórymi sprawami, że póki się w nie nie zaangażujemy, póki nie zaczniemy przeżywać ich sami, będą brzmiały banalnie. David W. Pierce opowiada (wprost i zwyczajnie, czyli bez upiększania, z humorem, dając do myślenia, wzruszając) o wspinaczkach, które odbył ze swoją nastoletnią córką. To prawdziwa historia poznawania siebie samego, swojego dziecka, własnych możliwości. Oboje przekonali się, że mogą liczyć na siebie nawzajem, a takie zaufanie bywa niekiedy jedynym punktem oparcia dla bezsilnego ciała, serca i umysłu. Przekonywali się o tym na co dzień w różnych sytuacjach: gdy potrzebne było pocieszenie, poklepanie po ramieniu, ale także rozmowa o śmierci albo naciągnięcie liny, by jedno z nich nie ześlizgnęło się w lodową przepaść. Pokonując własną słabość i ograniczenia, ufając sobie wzajem i Bogu, zdobywali nie tylko górskie szczyty, ale również pewność, że życie nie jest splotem przypadkowych okoliczności. Zmierzamy do wierzchołka góry razem z innymi, ale każdy ma własne tempo i własny cel. |
Luiza | Dotyczy: Mrok i mgła : Stalin i Sonia Buriagina - historia niezwykła Stalin to zwyrodnialec, a współcześni mu byli niewiarygodnie zniewoleni. To wiadomo i bez czytania powieści "Mrok i mgła". Myślę jednak, że książkę tę można polecić zwłaszcza młodym ludziom. Może przemówić do nich klarownym, przystępnym językiem, mnogością ciekawie przedstawionych szczegółów, celnymi charakterystykami postaci (i historycznych, i fikcyjnych), brakiem jakichkolwiek dłużyzn. Fikcyjna bohaterka Sonia Buriagina i jej bliscy żyją w Leningradzie i doświadczają wszelkich "dobrodziejstw" zsyłanych z rąk Stalina. Drażniła mnie nieco ta forma: fikcja ukazana na tle faktów historycznych podanych językiem wprawdzie prostym, ale jednak wyraźnie dokumentalnym. Podsumowując jednak, uważam ten sposób upowszechniania/utrwalania przeszłości za pożyteczny i udany. |
Luiza | Dotyczy: W naszym domu Moje pierwsze spotkanie z Jodi Picoult. Czytałam do późnej nocy, a rano obudziłam się z poczuciem dojmującej pustki, której przyczyny nie potrafiłam sobie uzmysłowić. Poleżałam chwilę, podumałam i... odkryłam, że jest mi straszliwie kogoś brak. Okazało się, że obok łóżka leży książka, której bohaterów pożegnałam w nocy. Poznałam ich do końca i teraz nie mam do kogo wrócić. I nikt z nich na mnie nie czeka.
|
Luiza | Dotyczy: Wardęga : opowieści z pobocza drogi Ta książka jest jak cudowna gawęda o miejscach i jednocześnie jak sama podróż, jak wędrowanie. Autor nie kryje swoich uczuć i potrafi tak opowiadać, że i ja poddawałam się emocjom. Nie jest to książka na kształt wielu pozycji podróżniczych, w których czasami najważniejsze są zdjęcia (choć i tu się znajdą, czarno-białe) i wartkie opowieści o przygodach. Z panem Herzem wędrujemy niespiesznie, czasami sentymentalnie, ale zawsze z ciekawością i wewnętrznym poruszeniem. Przeczytajcie, bo po stokroć warto. |
Luiza | Dotyczy: Amelka Bardzo sympatyczna bohaterka: naturalna, przekonująca, zabawna 10-latka Amelka. Książka adresowana jest nie tylko do dzieci w wieku zbliżonym do wieku tytułowej postaci, ale również do dorosłych, którzy mogą sobie przypomnieć, co jest ważne dla młodego człowieka. Amelka przypomina nam, dorosłym, dlaczego dzieciom czasami tak trudno jest być posłusznym i wykonywać swoje obowiązki. Powieść ta może również pomóc młodemu czytelnikowi uwierzyć w siłę marzeń i w wartość przyjaźni. Polecam dziewczynkom i chłopcom (także tym dorosłym |
Luiza | Dotyczy: Droga Poruszająca. Stawia pytanie o siłę i trwałość dobra. Najpierw zżymałam się, że brak tu rozbudowanych refleksji, ale z biegiem fabuły doszłam do wniosku, że w takich warunkach, w jakich bohaterowie pokonywali drogę, trudno o filozofowanie... Na tej drodze ogarnia człowieka zmęczenie, zwątpienie, oschłość. I właśnie ten spustoszony pod każdym względem świat porusza do głębi i wypełnia umysł pytaniami. I refleksjami. |
Luiza | Dotyczy: Opactwo Nawet o trudnych sprawach można pisać tak, żeby dotrzeć do każdego. I rozmawiać też tak można, czego dowodem są dialogi między bohaterami "Opactwa". Niewielkich rozmiarów książka, ale dotyka spraw o wielkim kalibrze (przeżywanie żałoby po śmierci dziecka, zmagania z samotnością, rozterki różnego rodzaju). Są tu fragmenty, które mnie wzruszyły, poruszyły, rozśmieszyły. Książka, która może być pierwszym krokiem do duchowych refleksji, do głębszego pomyślenia o sobie samym. Nie ma w niej skomplikowanych religijnych ani filozoficznych roztrząsań, nie ma kazań ani sztucznego przekonywania do czegokolwiek. Jest to prosty (to niekiedy mylące określenie) obraz zwyczajnego, codziennego życia z jego dramatami, trudnościami, radościami i różnymi powikłaniami. Jest to według mnie lektura raczej dla początkujących duchowo, ale jednocześnie taki budzik dla tych, którzy zatrzymali się (lub poddali zwątpieniu) w swoim rozwoju duchowym. Polecam! |
Luiza | Dotyczy: Nie mogę się doczekać... kiedy wreszcie pójdę do nieba Lekka, pogodna i... niestety nieco głupawa, co stwierdzam z przykrością. Zaczęło się zabawnie, liczyłam też, że znajdę w tej powieści kroplę życiowej mądrości. Nie znalazłam. Bo życie nie na tym polega, żeby tylko i wyłącznie cieszyć się i uśmiechać nieczęste są szczęśliwe rozwiązania zło często nie jest karane na ziemi dobrych ludzi nie spotykają same dobre rzeczy. A niebo?... Nie chciałabym, żeby tak wyglądało. Nie uważam, że to kiepska powieść, mimo wszystko polubiłam bohaterów, rozbawili mnie, wzruszyli, podziwiałam ich czasami, rozumiałam... Jednak podsumowując: czuję rozczarowanie po tej lekturze. |
Luiza | Dotyczy: Stowarzyszenie Miłośników Literatury i Placka z Kartoflanych Obierek Jest to historia opowiedziana w formie listów. Pisze je nie tylko główna bohaterka i nie wszystkie adresowane są do niej, dzięki czemu poszerza się grono postaci, które poznajemy z ich własnych słów i z bezpośrednich opinii innych bohaterów. Pierwsze listy wymieniane są w Londynie 8 stycznia 1946 roku - data jest ważna, ponieważ wskazuje na wydarzenia, które wpłynęły na losy bohaterów. I losy te rzeczywiście naznaczone są wojennymi doświadczeniami, ale nie jest to książka przesycona trudnym do zniesienia napięciem wywołanym tą światową zawieruchą. Codzienne życie Juliet, głównej bohaterki, pełne jest ciekawych ludzi, spotkań, planów... no i listów. A wszystko to podane jest z cudownym poczuciem humoru, autoironicznym dystansem, błyskotliwością i ciepłem. Tym razem opisy na okładce są wyjątkowo trafne i zgodne z zawartością książki. Wydaje mi się, że "Stowarzyszenie..." jest raczej lekturą dla kobiet, ale gdyby mężczyźni opanowali pełen odrazy odruch posądzenia jej o "romantyczność" (albo coś podobnego), to przekonaliby się, że serdeczny śmiech i chichot nie do opanowania dopadają bez względu na płeć. Polecam bardzo. |
Luiza | Dotyczy: Smakowitości obyczajowe Rzeczywiście: talerz smakowitości, choć nie każda mi przypadła do gustu. Bo jeśli stan wiedzy z XVI czy XVII wieku autor przedstawia mi jako obowiązujący do dzisiaj, a wiem, że wedle teraźniejszego stanu nauki sprawa wygląda zupełnie inaczej, to... trochę przeterminowana ta "smakowitość". Ale poza dwoma czy trzema takimi miejscami książka jest bardzo wartościowa. Czyta się dobrze i przyjemnie, wypisy ze starych ksiąg wprowadzają klimat gawędy snutej przy cieple ognia płonącego w kominku. A że o Krakowie tu wiele, to tym bardziej mi smakowało |
Luiza | Dotyczy: Dziewczyna na Times Square Nie spodziewałam się, że będzie to TAKA powieść. Kilkanaście pierwszych stron nie zrobiło na mnie wrażenia, ale że książka jest naprawdę dobrze napisana, dałam jej szansę. A potem się zaczęło... Trudno było ją odłożyć, tonęłam w lekturze w każdej choćby najkrótszej wolnej chwili, wciąż myślałam o tym, co już przeczytałam i co też jeszcze mnie czeka. Główna bohaterka, Lily, jest tak doskonale psychologicznie skonstruowana, że mam wrażenie, iż mogę do niej zadzwonić i zapytać, co u niej słychać, bo wiem o niej wszystko i dobrze się znamy, rozumiemy itd. Akcja trzyma w napięciu nieustannie, ale nie tylko to jest mocną stroną tej powieści. Napotykałam tu zdania, które nagle, bez ostrzeżenia, wbijały szpilkę w mózg i trzeba się było na jakiś czas zatrzymać, żeby znowu móc zacząć oddychać. To takie tamy dla biegu wydarzeń, które przydają książce wartości, bo każą się zastanowić nad sprawami uniwersalnymi, a nie tylko nad tym, kto kogo i dlaczego. I nie jest to powieść tylko dla kobiet ani żadne czytadło dla zabicia czasu. Polecam każdemu. |
Luiza | Dotyczy: Bezwzględna gra o władzę Wartka akcja, świetny język, bardzo dobrze napisana. Ale... jakaś płytka taka. Owszem, mechanizm pożądania władzy, dążenia do niej ukazany jest zrozumiale, tylko że nic poza tym. Według mnie, aż się prosi ten temat o jakieś może nie studium psychologiczne, ale przynajmniej pogłębione rozważania. Ani na przeczytanie tej powieści nie potrzeba wiele czasu, ani na podumanie nad nią. Ot, taki sobie przerywnik weekendowy. |
Luiza | Dotyczy: Dziewczyna z perłą Niewykształcona bohaterka, więc i język dość... oszczędny. Może więc szkoda, że mamy tu do czynienia z narratorem pierwszoosobowym, a nie trzecioosobowym. Zbyt dużo tu dosłowności. Nie znam innych książek Chevalier, więc nie wiem, czy to rzeczywiście styl jej bohaterki, czy raczej jej własny. Mnie w każdym razie właśnie tego w tej książce brakuje: głębszych refleksji, psychologicznego umotywowania zachowań bohaterów, literackich opisów, które by kazały wstrzymywać oddech... Owszem, taki styl może pomaga podtrzymać nastrój niedomówień, zachować tajemnicę, przywołać wątpliwości... Artystyczna ciekawość? Pożądanie i skrywana namiętność? Natchnienie? Miłość? Konieczność? Żądza? Wiedza czy przeczucie? - Poszukiwanie odpowiedzi na te pytania mogłoby tylko zyskać, gdyby nie ten styl szkolnego wypracowania na czwórkę z minusem. |
Luiza | Dotyczy: Ameryka po kawałku Oryginalny przewodnik po Ameryce, widać tu nie tylko ogromną wiedzę autora (wynikającą z jego bezpośrednich doświadczeń i z sięgania do źródeł), ale także żywe uczucia, którymi obdarzył ten kraj, jego mieszkańców i ich zwyczaje, przyrodę, osiągnięcia itd. Właśnie dlatego, że z sercem i barwnie autor opowiada o Stanach, czytało mi się tę książkę przyjemnie. Jednak było ziarenko, które mnie uwierało podczas lektury: bezwzględna akceptacja wszystkiego, co amerykańskie, nawet tego, co bezsensowne, wypaczone, niemoralne, głupie. Wszystko to autor usprawiedliwia i afirmuje. Zdecydowana przesada... Ale myślę, że przeczytać warto, polecam. |
Luiza | Dotyczy: Tajemna historia Myślę, że nie chodzi tu o jedną tajemną historię, bo każdy z sześciorga bohaterów tej powieści miał własną, choć ich wszystkich połączyła wspólna historia, która miała pozostać ukryta przed całym światem. Jest to powieść, w której powietrze jest gęste i ciężkie od wewnętrznego skomplikowania: wyraziste osobowości postaci, wzajemne powiązania między bohaterami, ich osobiste dramaty, pulsująca fabuła, która wraz ze zbliżaniem się zakończenia nie zyskuje na lekkości, lecz tocząc się, wchłania ciężar kolejnych tajemnic i dramatów. Powieść przepięknie napisana, pełna głębokich opisów wewnętrznych przeżyć, które współgrały z opisami przyrody i otoczenia. Polecam bardzo! |
Luiza | Dotyczy: Dziś wieczorem nie schodźmy na psy : afrykańskie dzieciństwo Lubię, gdy mi ktoś opowiada o swoim życiu. Zwłaszcza gdy jest to życie w zupełnie obcych mi miejscach i warunkach. Alexandra Fuller opowiedziała o swoim dzieciństwie bez sentymentalnych achów i ochów, za to bardzo szczerze, plastycznie i otwarcie. Ujął mnie taki styl i choć ciężko było czytać o momentach dramatycznych, to jednak (wiem, że to brzmi banalnie) przecież w życiu cierpienia uniknąć nie można. |
Luiza | Dotyczy: Październikowa lista Pierwszy raz przeczytałam książkę od końca. I to nie dlatego, że niechcący lub z przemożnej ciekawości zajrzałam na ostatnią stronę. To zakończenie po prostu znajduje się... na początku! Mogłabym więc teraz napisać, że w ostatniej scenie główna bohaterka powieści z niecierpliwością czeka na... i nie byłby to spoiler. Czytając, najpierw próbowałam gimnastykować umysł i wiązać to, co już się wydarzyło z przewidywaniem przyczyn. Nic z tego. Zresztą wartka akcja tak mnie wciągnęła i zakręciła mną, że poddałam się (także emocjom) i już tylko przewracałam kolejne kartki, żeby jak najszybciej poznać... początek powieści |
Luiza | Dotyczy: Jak świt poranka Postacią wiążącą trzeci tom z poprzednimi jest Germanin Atretes, pojmany (w pierwszej części cyklu) przez Rzymian, zniewolony i wytrenowany na gladiatora. Pojawili się tu nowi bohaterowie i to właśnie o Atretesie i tych, którzy stają na jego drodze powrotnej do domu, jest ta opowieść. Sprawy wiary, nawrócenia, zaufania Bogu zostały tu wyeksponowane jeszcze mocniej niż w poprzednich tomach, a moc Boga ukazano bez żadnej woalki. Cuda największego kalibru dzieją się tu bez ostrzeżenia i jeśli ktoś ma problem z przyjęciem do wiadomości, że takie rzeczy są możliwe i naprawdę się dzieją wśród chrześcijan, to może mieć (przypuszczam) pewne trudności z lekturą.
|
Luiza | Dotyczy: Głos w wietrze "Quo vadis" to to nie jest... ale wciąga. Bardzo dobrze napisana książka. Jest kilkoro bohaterów, a ich wątki są rozbudowane, barwne, odpowiednio skomplikowane. Mnóstwo szczegółów ze starożytnej codzienności: zachowania, obyczaje, stroje, walki na arenie, okrucieństwo, interesy, prawo, rodzina... Na końcu znajduje się obszerny słowniczek, który ułatwia poruszanie się wśród starożytnych Rzymian.
|
Luiza | Dotyczy: Klub Mało Używanych Dziewic Głupawy tytuł to zmyłka. Powieść jest przezabawna i wcale nie jest głupawa. Porusza trudne problemy, ale dowcipnym językiem i lekkim stylem. Każda z czterech przyjaciółek (żadne podlotki - to kobiety blisko czterdziestki) zostaje wpisana w odmienną sytuację życiową, ale wszystkie się wzajemnie wspierają (spotykają się, dzwonią do siebie, pomagają sobie). Mnóstwo wszelkiego rodzaju komizmu łagodzi ciężar życiowych trudów, wśród których są m.in.: porzucenie ciężarnej przez niedojrzałego, zakłamanego faceta niemożność porozumienia się z nastoletnią córką konieczność rozwiązania konfliktu między dyrektorką szkoły a uczniem i jego rodzicami życie z egoistyczną matką spotkania z chorymi dziećmi na oddziale onkologicznym i stanięcie wobec cierpienia i śmierci depresja... Gdyby podejść do tych tematów całkowicie poważnie, gdyby dać się okłamać, że życie jest beznadziejne, to trudno byłoby czytać taką książkę. Zapłakałby się czytelnik już po kilkunastu stronach. Tymczasem ja podczas lektury śmiałam się w głos, dlatego czytałam ją do poduchy: żeby mi się lepiej spało. I spało mi się lepiej, bo "Klub mało używanych dziewic" utwierdzał mnie w przekonaniu, że obok trudów, dołów, przeszkód i podłych ludzi jest mnóstwo dobrych okoliczności, życzliwych osób oraz możliwości i sposobów, żeby życie uczynić pięknym. [Tak, wiem, zabrzmiało banalnie, ale czy nie pragniemy, żeby życie było piękne? |
Luiza | Dotyczy: Sieroce pociągi Bardzo ładna. Zachwycił mnie język tej powieści, ale tylko na początku później nieco rozczarował. Jednak historia 91-letniej Vivian i 17-letniej Molly pochłaniała mnie całkowicie za każdym razem, gdy wracałam do lektury. Bohaterowie i ich losy są fikcyjne, ale autorka książki znalazła inspirację w historii i faktach (o czym mowa "po napisach końcowych").
|
Luiza | Dotyczy: A lasy wiecznie śpiewają ; Dziedzictwo na Björndal Piękna opowieść o życiu. O tym, że ludzka natura jest złożona, zmienna, zarazem słaba i silna. Historia kilku pokoleń pewnej norweskiej rodziny żyjącej w XVIII i XIX wieku stała się dla autora pretekstem do przekazania wielu życiowych mądrości, głębokich przemyśleń o życiu i śmierci. Wiele tu gwałtownych uczuć i wewnętrznych zmagań bohaterów z samymi sobą. A wszystko dzieje się wśród przyrody, której potęga i odwieczna powtarzalność zachodzących w niej zmian czynią z niej równorzędnego bohatera tej powieści. Losy ludzi i metamorfozy przyrody przypominają/ uświadamiają, że nie ma w życiu nic trwałego i że poddawanie się tej nietrwałości jest mądrością. Pięknie i poruszająco opowiedziana historia. Bardzo polecam! |
Luiza | Dotyczy: Ominąć święta Doskonała! Uśmiałam się bardzo. Lekka, aczkolwiek nie bez przesłania. Przesłanie to jest proste, ale czy wartościowe i mądre jest tylko to, co skomplikowane albo ciężkie? Książka jest niewielkich rozmiarów, więc akcja i dowcip są skondensowane, toteż czytałam, póki nie zobaczyłam ostatniego zdania. Trudno się od niej oderwać, ponieważ perypetie rodziny Lutra i Nory (małżeństwo) opowiedziane są barwnie i błyskotliwie. Książka bardzo pogodna, w klimacie przedświąteczno - świątecznym, dlatego warto przeczytać ją tuż przed Bożym Narodzeniem |
Luiza | Dotyczy: Sztuka słyszenia bicia serca Wzruszająca, wykorzystująca nieśmiertelny wątek miłości niezniszczalnej, mocniejszej niż rozstanie. Powieść ładnie napisana, z garścią uniwersalnych refleksji. Żadne romansidło. |
Luiza | Dotyczy: Kryminalistka Wyjątkowo denerwująca bohaterka. Niezrównoważona emocjonalnie 40-latka zachowuje się jak 15-latka. Historia opowiadana na przemian przez narratora i główną bohaterkę nie trzymała mnie w napięciu, lecz drażniła. I to wcale nie dlatego, że przeważnie dało się przewidzieć wydarzenia i zachowania bohaterów. Chodzi raczej o sposób opowiadania: chaotyczny, sztucznie nabrzmiały wątkami, które sprawiają wrażenie wprowadzonych na siłę, bo dobrze się sprzedają, bez psychologicznego uwiarygodnienia działań postaci (tzn. pojawia się jakaś motywacja, ale szkicowa jedynie główna bohaterka została pod tym względem troskliwiej potraktowana). Nie mam ochoty na inne książki Joanny Jodełki. |
Luiza | Dotyczy: Pozostawieni Intrygująca fabuła, świetnie opowiedziana, niedająca odpowiedzi do samego końca. Bohaterowie wyraziści, zróżnicowani psychologicznie, każdy z własną życiową historią. - Powieść niekoniecznie głęboka, ale wystarczająco wciągająca, żeby się dzięki niej oderwać od codziennych zajęć. |
Luiza | Dotyczy: W krainie oliwek Zabawna, relaksująca historia, wprawiająca w dobry nastrój. Opowieść autorki o perypetiach związanych m.in. z wytropieniem źródła dźwięku chrupania dobiegającego ze stropu jej włoskiego domu, ze wspólnym zamieszkaniem z ukochanym, z gubieniem się wśród obyczajów i zachowań spontanicznych, żywiołowych Włochów. Polecam. |
Luiza | Dotyczy: Córka papieża Coś pomiędzy tekstem sztuki, paradokumentem, satyrą i powieścią. Dialogi niczym przeniesione wprost ze sceny - brzmią, jakby były objaśnianiem czytelnikowi toku fabuły, a nie jak realistyczne rozmowy są niekiedy przerysowane w formie. Autor skupił się na postaci Lukrecji Borgii i kontekście jej historii (obrysował więc wyraźną kreską także innych bohaterów, którzy byli z nią związani), zaś sposób, w jaki to opowiedział... hmmm... w powieści bym takiego stylu nie zaakceptowała. Tutaj od początku dało się zauważyć mnóstwo ironii, kpiny, sarkazmu. Nie polecam, ale... co kto lubi. |
Luiza | Dotyczy: Boscy i nieznośni : niezwykłe biografie Podtytuł "Niezwykłe biografie" odnosi się, według mnie, nie do formy, tylko do losów bohaterów. Autorka książki wybrała 21 postaci (pisarzy, poetów, aktorów), które są jej bliskie, są dla niej ważne. Z niektórymi spotkała się, odbyła głębokie rozmowy. Szkice te są więc bardzo subiektywne, a ja nie ze wszystkimi ocenami się zgadzam. Niektóre strony są pełne wzruszeń, inne zabawne, a wszystkie - bardzo ładnie napisane (jak na poetkę przystało). Jeśli więc ktoś szuka wyczerpujących szczegółów biografii wymienionych w książce twórców, to ich tutaj nie znajdzie. Natomiast każdy portret naszkicowany jest ciekawie, barwnie i oryginalnie. |
Luiza | Dotyczy: Pielgrzym Wciągająca i trzymająca w napięciu powieść sensacyjna. Gdyby nie retrospekcje narratora (i zarazem głównego bohatera) nieco spowalniające główny nurt wydarzeń, trudno byłoby to napięcie znieść - naprawdę dzieje się dużo. Niektóre wątki wydały mi się nieco sztuczne, ale mogę to autorowi darować, ponieważ książka napisana jest świetnie. Polecam! |
).
).
Polecam!