Biblioteka Publiczna

Listy do żony. [T. 3], (1932-1935)

Autor: Witkiewicz, Stanisław Ignacy

   Notka biograficzna  

Trzeci tom korespondencji Witkacego z żoną zawiera 382 listy, pocztówki, karty pocztowe i telegramy z lat 1932-1935, w których otwarcie informuje on Jadwigę o wszystkich sprawach osobistych, nieustannych problemach ze zdrowiem, wielu podróżach w poszukiwaniu klientów Firmy Portretowej oraz kłopotach z realizacją planów twórczych. Pisze wówczas pierwszą część powieści Jedyne wyjście, ale do dalszej pracy zniechęcają go

nieudane starania o jej wydanie. Po siedmiu latach kończy w marcu 1934 roku sztukę Szewcy. Poświęca się przede wszystkim filozofii. Opracowuje ostateczną wersję tzw. główniaka, czyli traktatu Pojęcia i twierdzenia implikowane przez pojęcie Istnienia, w którym wykłada swój system filozoficzny (ukazuje się on drukiem w 1935 roku). Nawiązuje kilkuletnią współpracę z czasopismem "Zet" i publikuje tu liczne rozprawy filozoficzne i artykuły polemiczne.Udało mu się ocalić małżeństwo z Jadwigą, z którą łączy go teraz głęboka przyjaźń. Powodem zmartwień staje się natomiast Czesława Oknińska-Korzeniowska, która raz po raz zrywa ich, trwający od roku 1929, związek, co Witkacy niezwykle mocno przeżywa. Doskwierają mu różne choroby i dolegliwości fizyczne, a dodatkowym utrapieniem są kłopoty związane z codziennym życiem pod jednym dachem (w willi "Witkiewiczówka") z ciotką i kuzynką, które nie cenią go jako artysty i krytycznie odnoszą się do jego trybu życia.Wszystkie listy zostały porównane z oryginałami i opatrzone szczegółowymi przypisami.Tom bogato ilustrowany.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Witkiewicz, Stanisław Ignacy

Malarz, fotograf, pisarz, dramaturg i filozof. Autor koncepcji Czystej Formy, właściciel studia portretowego. W roku 1917 przyłączył się do grupy „formistów” i brał udział w jej wystawach. Dwa lata później, w roku 1919, wydał swoje główne dzieło estetyczne Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia zawierające Teorię Czystej Formy. Ta teoria estetyczna bo nie był to program, w przeciwieństwie do ówczesnych, licznych nowych kierunków artystycznych zdeterminowała jego późniejszą twórczość malarską oraz teatralną. I chociaż teoria ta stanowiła [>>] najlepszy opis tego, co się wówczas w sztukach plastycznych działo m.in. kubizm, abstrakcjonizm, to pozostała właśnie niezrozumiana, budząc szereg nieporozumień uprzedzonych niejako samym tytułem publikacji i w zasadzie trwa to do dzisiaj. Teoria Czystej Formy została wykorzystana także w teatrze. Tutaj Witkacy okazał się wizjonerem i inspirował reżyserów. Pod wpływem teorii Witkacego wykreował swój teatr Tadeusz Kantor. Mimo ówczesnych niepowodzeń inscenizacyjnych jego sztuk teatralnych, Witkacy nie zrezygnował z dalszego ich pisania. Jego sztuki doczekały się udanych inscenizacji w latach 70. XX wieku, np. Szewcy. Witkacy był także płodnym pisarzem. Po młodzieńczej powieści 622 upadki Bunga, czyli demoniczna kobieta napisał Pożegnanie jesieni, Nienasycenie oraz niedokończone Jedyne wyjście. W 1935 roku ukazało się podstawowe dzieło filozoficzne Witkacego: Pojęcia i twierdzenia implikowane przez pojęcie istnienia – zwane przez niego „hauptwerkiem”. Napisał wiele pism krytycznych i filozoficznych szczególnie estetycznych. Jako krytyk Witkacy był równie radykalny i nonkonformistyczny jak Stanisław Brzozowski, co nie przysparzało mu przyjaciół. Ostatnie dzieło filozoficzne Witkacego, uzupełnienie „hauptwerku”, to Zagadnienie psychofizyczne 1938 – oryginalna filozofia: biologiczny monadyzm, inspirowana monadyzmem Leibniza. Mimo że prawie całe jego archiwum przepadło podczas powstania warszawskiego, jego dzieła zebrane bez wszystkich listów obejmują 25 tomów.

Źródło: https://lubimyczytac.pl/autor/23202/stanislaw-ignacy-witkiewicz

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: