Biblioteka Publiczna

Wybór dramatów [E-book]

Autor: Witkiewicz, Stanisław Ignacy

   Notka biograficzna  

Oryginalność oraz bezkompromisowość, sprzeciw wobec komercjalizacji i utowarowieniu sztuki, a także niezwykle celne diagnozy historiozoficzne sprawiły, że dramaty Stanisława Ignacego Witkiewicza należą do najwybitniejszych osiągnięć literatury awangardowej XX wieku. To w sztukach opartych na wyznacznikach Czystej Formy oraz czerpiących z krytycznego potencjału groteski i absurdu Witkacy widział szansę na

osiągnięcie metafizycznego, katarktycznego przeżycia. We Wstępie do Wyboru dramatów Jan Błoński pisze, że twórczość Witkiewicza zbija czytelnika z tropu, rozbawia go i przeraża na przemian, wytrącając w rozpasaną farsę i bezlitosną tragedię. Mistyfikuje go żartami, aby wkrótce - z pełną powagą - obwieszczać prawa rządzące przeznaczeniem ludzkości. Nie ulega wątpliwości, że dramaty autora Szewców należą do najambitniejszych i najszerzej zakrojonych projektów twórczych międzywojnia. Jeśli pominąć juwenilia i utwory zniszczone przez autora, na dorobek dramaturgiczny Witkacego składa się dwadzieścia jeden dzieł, z których niemal wszystkie powstały w latach 1918-1925. W niniejszym wyborze Czytelnicy znajdą utwory takie jak: Nowe wyzwolenie (1920), W małym dworku (1921), Mątwa (1922) Janulka, córka Fizdejki (1923) Matka (1925) oraz Szewcy (1934). Znakomity Wstęp Jana Błońskiego stanowi z kolei wieloaspektowy przewodnik po najciekawszych i najbardziej zawiłych motywach dramatów Witkacego. Książka ukazuje się w cyklu Wzorcowe tomy BN na stulecie serii. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Witkiewicz, Stanisław Ignacy

Malarz, fotograf, pisarz, dramaturg i filozof. Autor koncepcji Czystej Formy, właściciel studia portretowego. W roku 1917 przyłączył się do grupy „formistów” i brał udział w jej wystawach. Dwa lata później, w roku 1919, wydał swoje główne dzieło estetyczne Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia zawierające Teorię Czystej Formy. Ta teoria estetyczna bo nie był to program, w przeciwieństwie do ówczesnych, licznych nowych kierunków artystycznych zdeterminowała jego późniejszą twórczość malarską oraz teatralną. I chociaż teoria ta stanowiła [>>] najlepszy opis tego, co się wówczas w sztukach plastycznych działo m.in. kubizm, abstrakcjonizm, to pozostała właśnie niezrozumiana, budząc szereg nieporozumień uprzedzonych niejako samym tytułem publikacji i w zasadzie trwa to do dzisiaj. Teoria Czystej Formy została wykorzystana także w teatrze. Tutaj Witkacy okazał się wizjonerem i inspirował reżyserów. Pod wpływem teorii Witkacego wykreował swój teatr Tadeusz Kantor. Mimo ówczesnych niepowodzeń inscenizacyjnych jego sztuk teatralnych, Witkacy nie zrezygnował z dalszego ich pisania. Jego sztuki doczekały się udanych inscenizacji w latach 70. XX wieku, np. Szewcy. Witkacy był także płodnym pisarzem. Po młodzieńczej powieści 622 upadki Bunga, czyli demoniczna kobieta napisał Pożegnanie jesieni, Nienasycenie oraz niedokończone Jedyne wyjście. W 1935 roku ukazało się podstawowe dzieło filozoficzne Witkacego: Pojęcia i twierdzenia implikowane przez pojęcie istnienia – zwane przez niego „hauptwerkiem”. Napisał wiele pism krytycznych i filozoficznych szczególnie estetycznych. Jako krytyk Witkacy był równie radykalny i nonkonformistyczny jak Stanisław Brzozowski, co nie przysparzało mu przyjaciół. Ostatnie dzieło filozoficzne Witkacego, uzupełnienie „hauptwerku”, to Zagadnienie psychofizyczne 1938 – oryginalna filozofia: biologiczny monadyzm, inspirowana monadyzmem Leibniza. Mimo że prawie całe jego archiwum przepadło podczas powstania warszawskiego, jego dzieła zebrane bez wszystkich listów obejmują 25 tomów.

Źródło: https://lubimyczytac.pl/autor/23202/stanislaw-ignacy-witkiewicz

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: